داستان کاریکاتورهای روزنامه دانمارکی علیه پیامبر اسلام را که فراموش نکرده اید.
همه معترضان می شکستند، می سوزاندند، پاره می کردند،
فحش می دادند، تحریم می کردند، فریاد می زدند و بر سر و سینه می کوبیدند.
اما یک جانباز در تهران کاری کرد که باید تمام قد ایستاد در مقابل این همه شعور و شرف و انسانیت ...
در آن رونق بازار\" زدن و شکستن و خرد کردن و تحریم کردن \" ،
یک جانباز در تهران رفت روبروی سفارت دانمارک یک سکو گذاشت.
بعد رفت بالای آن در حاليکه هنر نقاشی و رنگ و بومش را هم با خودش برده بود.
او می توانست پرچم آتش گرفته دانمارک را نقاشی کند یا هر نقاشی لبریز از خشم و نفرت را.
اما او همه هنرش را ریخت روی بوم و زیباترین تصویر را از حضرت مریم ترسیم کرد.
او با مهربانی تمام، ظرفیت یک مسلمان را به رخ همه کشید.
او ثابت کرد اعتراض فقط در شکستن و آتش زدن نیست ...
\" زیبایی\" می تواند نماد یک \"اعتراض\" باشد

کاش از آفتاب یاد میگرفتیم که بی دریغ باشیم در غم ها و شادیهایمان
حتی در نان خشکمان و کاردهایمان را جز برای قسمت کردن بیرون نکشیم ...

بی تو دنیا رنگی ندارد

خنده با من انسی ندارد

بی تو هر قد شعری سرودم

واژه واژه معنا ندارد

بی تو یعنی یک آه خاموش

سهم عشقم سعدی ندارد

بی تو یعنی یک روز بی تاب

از فراقت پایان ندارد

بی تو طیف تاریخ عمرم

یک خیال و رویا ندارد

ابرهای قلب شکستم

جز بیابان دریا ندارد

کاش می شد بودی کنارم

گرچه آهم سودی ندارد

بوسه می دادی نغمه ام را

چون که شعرم نائی ندارد .

من یک زنم اما ...
کاش گاهی مـــرد بـــودم
می شد تنهاییـــم را....به خیابان بیـــاورم،
سیـــگاری دود کنم و نگران نـــگاه های مـــردم نباشـــم،
...
کاش گاهـــی مـــرد بـــودم،
می شـــد شـــادی ام را....به کوچه ها بریزم....
با صدای بلند بخنـــدم،
و هیچ ماشینـــی.....برای ســـوار کردنـــم....ترمز نکنـــد...
کاش گاهی مرد بودم...
مرد بودم در شهری که زنانگی یعنی،
خفقان ...!
یعنی اسارت رفتار و حضور ...!

دلم مُرد از زنانگی ...
کاش گاهی مَرد بودم...

کاش کسی بود

دستم را می گرفت

من را می برد جایی

نفس کشیدن را به یادم می آورد

کمی حوصله توی جیبم می ریخت

مشتی زندگی می گذاشت کف دستم

لبخندی مرا مهمان می کرد

با طعم مهربانی

واژه ها را لقمه لقمه در دهانم می گذاشت

راه ِ خورشید را نشانم می داد

آخر مدتی ست خورشید را گم کرده ام

کاش کسی بود ...

من سکوتم حرف است



حرف هایم حرف است



خنده هایم خنده هایم حرف است



کاش می دانستی



می توانم همه را پیش تو تفسیر کنم



کاش می دانستی



کاش می فهمیدی



کاش و صد کاش نمی ترسیدی



که مبادا دل من پیش دلت گیر کند



یا نگاهم تلی از عشق به دستان تو زنجیر کند



من کمی زودتر از خیلی دیر



مثل نور از شب چشم تو سفر خواهم کرد



تو نترس



سایه ها بوی مرا سوی مشام تو نخواهند آورد



کاش می دانستی



چه غریبانه به دنبال دلم خواهی گشت



در زمانی که برای غربتت سینه دلسوزی نیست



تازه خواهی فهمید



مثل من عاشق مغرور شب افروزی نیست

من اينجا
با گوشه اي از خاطرات
با دلي از هم گسسته
و فكري پريشان
زانوي غم به بغل گرفته ام
آخر زندگي چيست؟
مگر بازي كودكانه اي كه پر از دعواس؟
پس من بازيچه ام
به هر كجا سر مي نهم فرو ميريزد
مگر نه اينكه زمين محكم است؟
پس چرا تاب مرا ندارد؟
كاش زندگي مرا ببيند
كاش روزگار تنهايم نگذارد
كاش نبودم
كاش نباشم

این روزها ننوشتن را بیشتر از نوشتن دوست دارم

بیدار ماندن را بیشتر از خوابیدن

و

اشک هایی از سر غم را بیشتر از

خنده هایی از سرمستی

آن زمان که از خاطراتم شره میکنی و

من

هر سو که میروم

گستاخانه٬ بی شرمانه و وحشیانه

در پی ام میدوی

و بازهم خیس حضورت میشوم

کاش میشد در زباله دانی خاطراتم

گم شوی

اما نه!

آنجا هم برایت زیادی است....